One shot z MinaKushi cz.4

- Dziękuje sensei.- powiedziałam z uśmiechem. Usłyszałam głos Hokage. Wszyscy umilkli i przenieśli na niego swoje spojrzenia.
- Witam was moi drodzy. W tym etapie będziecie walczyć pomiędzy sobą o to kto przejdzie dalej. Oczywiście nie będziecie walczyć z kompanami z drużyny. Te walki nie są na śmierć i życie. Tak więc zapraszam na dalszą część egzaminu na chunina!- powiedział i zniknął w chmurze dymu. Pojawił się nad dłońmi złożonymi w pieczęć. Wszyscy spojrzeliśmy na tablice. Wyświetliły się dwie osoby z Konohy. Hizashi Hyuga i Mikoto Uchiha. Podeszłam do bariery i zaczęłam obserwować walkę…. Walka skończyła się zwycięstwem chłopaka, ale dziewczyna była z siebie dumna, tyle mogłam odczytać z jej twarzy…. Właśnie kończyła się dziewiąta walka. Spojrzałam z nadzieją na tablice. Chciałam aby ktoś z mojej drużyny już walczył. Niestety nie było tam nazwiska nikogo z mojej drużyny. Ale za to było tam nazwisko Minato!!! Miał walczyć kimś z chmury.  Złapałam się barierki i śledziłam każdy ruch ukochanego… Zaraz wróć. Czy ja go nazwałam ukochanym?! Aaaaaaaaaaaaaa!!!!!! Co się ze mną dzieje!!!!??? Minato spojrzał na mnie i uśmiechnął się tak jak tylko on potrafił. Mimo wolnie odwzajemniłam gest. Stanął twarzą w twarz ze swoim przeciwnikiem. Nagle stał się poważny. Obserwował przeciwnika. Walka się zaczęła. Nie mogłam wyjść z podziwu jego precyzyjnym ciosą i szybkości. Nie mogłam uwierzyć , że w stosunku do mnie jest łagodny a do przeciwnika brutalny. To mnie pociągało…. Zaraz! Co?! Czy moja główka trzyma się dobrze?! Uspokój się…. Uspokój się…. To tylko hormony…. Niedługo to minie…. Spojrzałam na arenę czujnym wzrokiem. O cholera!!! Już po wszystkim!!!! A ja tego nie widziałam!!!!! Wygrał na szczęście Minato. Podszedł do nas z uśmiechem triumfu. Jego koleżanka rzuciła mu się na szyję. Ukuła mnie zazdrość…. Co?! Dlaczego mam być o niego zazdrosna?! Posłałam mu gratulujący uśmiech, spojrzałam na tablicę i zamarłam. Teraz była moja kolej…. I walczyłam z Ichikim…. Tym samym chłopakiem , który nazwał mnie pomidorem! Zacisnęłam ręce na poręczy i się przez nią przerzuciłam. Mój przeciwnik szedł spokojnie i leniwie. Robił z siebie gwiazdę, każąc na siebie czekać. Gdy stanął jakieś kilka metrów naprzeciwko mnie, sędzia rozpoczął pojedynek. Nic nie robił. Ja też nic. Patrzyliśmy sobie w oczy z chęcią mordu. Ustawiłam się do pozycji bojowej , której uczyłam się od śmierci. Poszedł w moje ślady. Nie spuszczaliśmy z siebie oczu.
- I co pomidorze łamago? Masz jeszcze czas do poddania się.- powiedział pewnym siebie głosem. Na arenie zapadła grobowa cisza. Każdy czekał na moją odpowiedź.
- Nigdy się nie poddaje dattebane! I pożałujesz tego jak mnie nazwałeś. Możesz być tego pewny.- powiedziałam z chęcią mordu. Zauważyłam , że przeszły mu po ciele ciarki.
- Przekonajmy się.
- Po raz pierwszy się z tobą zgadzam lalusiu.- powiedziałam z pogardą. Widziałam, że jest wściekły przez mój komentarz…. Rzucił się na mnie z kunaiem. Zrobiłam unik zanim dotknął mojej twarzy. Celnie kopnęłam go w brzuch. Jęknął z bólu. Zaczął mi oddawać. Robiłam uniki. On też. To wyglądało jak taniec. Żadne z nas nie użyło jeszcze justu. Po trzydziestu minutach wypuścił w moją stronę błyskawice. Przeleciała mi blisko twarzy. Złapał mnie za włosy, kopnął w kolana , upadłam na ziemie. Pociągnął mnie mocniej za włosy. Obrażał mnie, upokarzał, po moich policzkach zleciały łzy.
- Ja też…. Ja też nienawidzę swoich włosów!!!- krzyknęłam i wyrwałam mu się. Odwróciłam się szybko, kopnęłam go w twarz kolankiem, wyleciał w powietrze, wyskoczyłam za nim. Wykonałam kilka pieczęci, złapałam go za ręce i nogi, upadłam wgniatając go w ziemię. Został przykuty do ziemi. Ogłoszono koniec walki i moje zwycięstwo. Nie zaszczyciłam nikogo swoim spojrzeniem. Czułam się słaba. Pokazałam swoją słabość!!! Nie zwracałam na nikogo uwagi…. Gdy już się wszystko skończyło, były podane nazwiska osób z którymi będziemy walczyć w następnym etapie. Ja walczyłam z chłopakiem z chmury, panowie z mojej drużyny z członkami klanów Uchiha i Hyuga. Dalej mnie nie obchodziło. Gdy dostaliśmy pozwolenie na opuszczenie pomieszczenia, wykonałam to z wielką radością. Pobiegłam na pole treningowe. Zaczęłam uderzać w słup. Po godzinie, leciała mi krew z rąk. Zamachnęłam się i rozwaliłam słup. Dyszałam ciężko. Podeszłam do głazu i zaczęłam wymierzać mu serię bolesnych ciosów. Byłam tak zatracona w tym zajęciu , że przypominałam bezwładną marionetkę. Nie zauważyłam jak ktoś kładzie swoje dłonie na moich. Podniosłam wzrok i napotkałam zatroskane spojrzenie Minato. Utonęłam w jego spojrzeniu. Wyjął bandaż z kabury i zaczął delikatnie owijać mi ręce. Czułam przyjemne mrowienie. Nagle zrobiłam coś czego bym się po siebie nie spodziewała. A mianowicie. Pocałowałam go w usta! Odwzajemnił pocałunek.